De maagden

In de mooiste baai van Virgin Gorda konden we helaas niet inklaren. Daarvoor moesten we of naar Spanish Town of naar Totola, Road Bay. Na nog een frisse duik, de volgende dag verder naar Tortola. Rond 3 uur waren we dan toch weer aan land en onderweg naar de customs en immigration. Als we binnen komen in het gebouwtje, zit er wel een broodjeszaak en een grote wachtruimte, maar niets te vinden voor ons. Na wat navragen blijkt customs boven te zitten, komen we daar moeten we eerst naar beneden onder de trap naar immigration. Vragen we daar weer verder voor inklaren, grapt er 1 dat we toch al binnen zijn... dus wat nou inklaren. Uiteindelijk komen we bij een vrouw uit die aan de telefoon hangt, zodatiemand anders even de inkaarpapieren voor ons neerlegt. Weer 100X hetzelfde invullen. Dan weer naar boven, naar customs en die stempelt de bootpapieren en telt 10+1 op als 11,5...of toch 11. Dan naar beneden naar de cassiere om de 11 dollar af te rekenen. Dan weer naar de vrouw van immigration die nu op haar bureau ligt te slapen. Die stempelt onze paspoorten en wil toch nog even 50 cent (koffiegeld?) om een onduidelijke rede. Als ik dan nog probeer aan te geven dat Iris en Mario eerder vertrekken met het viegtuig, roept ze nog "je kan wat mij betreft vandaag nog vertrekken, maakt me niet uit". Nee, we zijn er net... Dit is echt een vorm van zeilertje pesten, je moet je best blijven doen om vriendelijk te blijven. Om 4 uur waren we toch weg en konden Iris en Mario nog snel even hun ticket bevestigen bij het kantoor van LIAT. Gelukkig ging dat erg snel en eenvoudig. Daarna konden we road town verkennen. Het lijkt wel gemaakt voor de cruise schip touristen. Het stikt er van de banken, juweliers en andere dure zaken. Maar na even rondhangen bijken de virgins toch wel humor te hebben en wordt het vriendelijker en gezelliger.
Na even rondlopen heeft een van mijn slippers er genoeg van en valt uit elkaar. Dan maar hinkelend door Road Town en later op Renzo's kapotte sandalen en Renzo op blote voeten, ook erg charmant.
De volgende dag moeten er natuurlijk ook weer boodschappen gedaan worden. Iris en ik gaan samen met de dinghy om de grote cruiseships heen en vervolgens de marina in. Het is bijna een tochje op open zee met de dinghy en we worden af en toe bijna uit de dinghy gelanceerd. Vanaf de marina is het maar een paar minuten lopen en dan zijn we in de supermarkt, weer een grote, dus kopen, kopen, kopen. Alles hebben ze...helaas staat bijna nergens een prijs bij. Als we bij de kassa komen weten we ook waarom... Een bak sla voor 6 dollar, salami voor 8, enz. Alles kost de hoofdprijs en we blijken niet genoeg geld meegenomen te hebben en ook geen kaart. Dan moet Iris maar even wachten in de supermarkt en ik scheur weer terug in de dinghy om meer geld te halen. Weer bijna uit de dinghy geslingerd, maar snel weer terug en afrekenen. Dan sjouwen de boodschappen in de dinghy en na wat overheerlijke sinaasappelsap gaan we weer. Weer op open zeeaangekomen met de dinghy krijgt Iris een volle lading zeewater over haar heen en daarna over de boodschappen. Altijd fijn als het stokbrood gezouten is. Daarna kunnen we weer scheuren, want alles en iedereen is toch al zeiknat. Snel de boodschappen inpakken en weg hier, naar Norman Island. Nooit geweten dat Norman een Virgin was... Na een uurtje zeilen komen we in een prachtige grote baai aan en ankeren we zo ver mogelijk naar het strand en duiken we overboord om te snorkelen. Een prachtig rif naast de boot, met heel veel vissen en zelfs een grazende schildpad gezien. 's Avonds enorm gezellige en goede karaoke in de bar aan het strand.
Vandaag zijn we naar Trellis baai gezeild, weer een schitterend zeitochtje met een lekker windje en een vlakke zee. Trellis baai ligt recht onder het vliegveld, ideaal dus om Iris en Mario morgenochtend te droppen.

Groetjes,
Edith en Renzo
Iris en Mario

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com